quarta-feira, 28 de novembro de 2007

Preparados, listos... ¡xa!

En menos de unha hora, o tempo que tardemos en chegar a Vigo, ingresarei no hospital. Din os que saben que pola mañanciña comezarei a traer ao ser pequeno a este mundo exterior, probablemente con certa axuda química (ou non, quén sabe). O que sí que é case seguro é que en 24 horas como moito xa sexamos dous e non un pack. O Radical ven de camiño e parece que chegará para o evento. Por certo que o ser pequeno vaise chamar Iago.

domingo, 11 de novembro de 2007

Esencia de cuore

O estilo peixeiro ou verduleiro que xa hai tempo que veñen desenvolvendo os programas que tratan de escarbar na vida dos (supostos) famosos, vaise impoñendo pouco a pouco. O outro día, en 59 segundos, un periodista chamaba a outra idem fascista e acusábaa de engordar a ETA, ainda que, como é xa normal, apenas se se entendían os insultos entre tanto berro e interrupción. Agora xa ata as reunións internacionais chegan a ser un patio de veciñanza deses nos que case todo remata en xuizo de faltas. Leo e miro que Chavez, ese personaxe que sempre quere ser o morto nos enterros, o neno nos bautizos e a noiva nas vodas (o noivo ten demasiado pouco protagonismo para el), interrompe a alocución de Zapatero para botarse a insultar a Aznar. ¡Qué tempos aqueles en que Chavez ainda nos enganaba coa súa retranca...! Curiosamente, iso deume a oportunidade a ver, por unha vez, a Xoan Carlos I de Borbón facer algo útil (acertado ou non, pero sen dúbida útil): dicirlle que cale. Parece que Chavez está tan entregado a esa diarrea verbal que o leva a facer programas de TV de 6 horas que non é capaz de calar e escoitar nunca... En calquera caso, os tempos son chegados de que aqueles videos dos parlamentarios de Taiwan meténdose de hostias non vaian ter valor ningún. Para o próximo cumio latinoamericano igual chegan ás mans e ata entenderemos os insultos e todo (o chinés de Taiwan ainda non o dominamos e ningunha canle de TV se molestou xamáis en alugar un traductor que nos comentase por qué se pegaban). Vía a columna de Pereiro coñecín hoxe unha frase de Joseph Pulitzer que lle da un certo aire de futurologo: "una prensa abyecta, cínica, mercenaria e demagoga producirá co tempo unha sociedade igual de abyecta". Non sei se é esta mesma sociedade a que demandaba ese tipo de prensa ou se, como di Pulitzer, esta creou a aquela... pero é unha mágoa. Boas noites e boa sorte... pero ao contrario.

quarta-feira, 7 de novembro de 2007

Galiza, un pouco máis lonxe...

Poucas veces unha noticia dun xornal, ou máis ben unha decisión política, afecta tanto a propria vida. Case sempre as resolucións administrativas xerais que nos "tocan" en canto a cidadáns reparten a súa carga entre moitos e, se son manifestamente inxustas terminan por corrixirse ou alomenos suavizarse. Sen embargo, cando se adopta unha disposición contra un colectivo pequeno e disperso, as probabilidades de loitar contra ela quedan anuladas.
A noticia de que a Consellería de Educación pecha o concurso autonómico, por primeira vez en moitos anos, aos profesores que andan a traballar noutras comunidades autónomas caeu na miña casa coma se fose unha bomba: as probabilidades que o Radical tiña de voltar a Galiza quedan reducidísimas. Obviamente, está arrabiado, a súa especialidade hai máis de dez anos que non convoca novas prazas en Galiza, de xeito que as opcións eran dúas: ou presentarse noutra comunidade ou quedar de sustituto-interino (segundo cadrara cada curso) para toda a vida. Elixiu a primeira, gañou unha oposición nunha terra que non o discriminou por non ter acento pata negra e notárselle que é galego apenas abre a boca, pero sempre coa esperanza de voltar. Ou alomenos de que o deixen competir... Ata agora, sempre fora así: botaba a instancia e había outros con máis puntos. Sempre o aceptamos deportivamente: sacaban máis puntos ca el. Pero isto é diferente: nacemos en Galiza, estudamos en Galiza, non conseguimos estabilidade no traballo en Galiza, a pesares diso, invertimos parte do que gañamos noutra terra en Galiza... e Galiza péchanos a porta.

As explicacións da Consellería son absurdas: Galiza é unha comunidade con lingua propria e vai ser ben difícil topar a algún non galego o que non vivira unha tempada longa en Galiza que teña calificación lingüística dabondo para obter praza no concurso. É simplemente unha medida para ter contentos aos de dentro e os de fóra... bah, total son catro gatos e moitos xa nin votan en Galiza (non é coma se levaramos 50 anos no Brasil... aquí non nos visita ninguén na campaña electoral).

En fin, pensabamos que o ser pequeno (que xa empeza a non ser nada pequeno e a facer moito bulto no meu ventre) podería pasar boa parte da súa infancia na Galiza. Xa veremos. Agora non sei se insistirlle en que pronuncie as eses do final das palabras ou non...

segunda-feira, 8 de outubro de 2007

SERGAS virtual

Non teño moita experiencia recente coa sanidade pública, por sorte. E que non se me entenda mal: digo por sorte xa que iso débese a unha saúde que me fixo evitar pisar unhas Urxencias ata os vintesete ou vinteoito anos, nin siquera para levar un punto ou por unha febre alta. Desde hai uns anos, ademáis, calquera pequena chorrada soluciónase a través do seguro privado ese que temos algúns funcionarios. Pero a resultas do meu accidente, caín unha noite de primeiros de agosto polas Urxencias do Hospital do Salnés, sangrando polo queixo e cun brazo esquerdo que non era quén de extender. Cósenme, dan un diagnóstico inicial sobre o brazo que a radiografía confirma despois, lévanme a Xinecoloxía a facer unha eco e alá vou na miña cadeira de rodas e coa radiografía no colo para que o traumatólogo dictamine qué facer co meu brazo. Agardo nun corredor un par de minutos e sae un médico, colócame un cabestrillo, que agora se chaman Slings, avísame de cómo debería quedar posto cando o quite e recomenda Nolotil. Non me explica nada da fractura, nin de pronóstico, nin de posible tratamento. Supoño que serán os protocolos de Urxencias... Pero cando me deixa sen fala é no momento en que di: "el traumatólogo dice que..." ¡Coño! pero se eu pensaba que estaba a falar co traumatólogo... ¿e logo, hai un traumatólogo de guardia que non mira a unha persoa que vai cunha fractura????? ¿Diagnostica de oído? ¿Acaso non considera que debería explicarme algo da fractura?

Pasan uns días e, tal e como me recomendara o médico "correveidile" de Mr. Trauma, acudo á cita co traumatólogo do meu seguro. Comenta ao mirar o informe que me atendeu o seu ex-xefe e engade que xa me tería explicado que... cando lle digo que non se dignara mirarme o que resposta é "ah, en su línea de siempre entonces".

En fin, sempre pensei que se me pasaba algo chungo prefería a Seguridade Social... pero agora non sei cómo van chegar a enteirarse de se me pasa algo chungo, alomenos mentres non desenvolvan algunha sección de Mediciña Telepática.

quarta-feira, 3 de outubro de 2007

Motivos...

Longa ausencia deste caderno... houbo motivos bos e malos. Dunha parte ¡viva, viva! VA-CA-CIÓNS. Fantásticas, viaxe polos USA, parques nacionais de perder o sentido, road trip por Utah, asomar ao Grand Canyon, facer o parvo en Las Vegas... en fin, supoño que xa contarei máis sobre a viaxe. Despois, volta ao traballo uns días e outra vez ¡viva, viva! Vacacións en Galiza, esta vez cunha ilusión ainda máis especial, xa que eran as primeiras que iamos pasar nunha vivenda nosa e non de alguén da familia. E por esas andabamos, arranxando o niño, cando ocurriu o malo... nunha noite agradable, ceniña na eira que ten miña sogra a poucos quilómetros da casa, uns poucos amigos e uns sobriños adorables (os meus). Pero todo o mundo sabe que aos sobriños os carga o diaño, así que xogando, xogando, tropecei co pobre Alberto e caín ao chan de frente. Botei o brazo a tripa... e o partin. Técnicamente, fractura de cabeza de radio. Por sorte, a ecografía de Urxencias di que o ser pequeno está ben: iso axuda a pasar a dor só con Nolotil. Despois quedou un sentimento de fraxilidade, de medo a levar outro golpe no brazo sen protección (só levei escaiola 4 días) e de agotamento de rular de médico en médico. Xa só me quedan dúas sesións de rehabilitación e xa pasou case todo. O ser pequeno medrou moito neste tempo, ata o punto de causarme anemia, a buscou espacio (é decir, estou gorda, gorda).

Agora xa me podo preocupar da habitación do neno, do parto e de se teño bodis dabondo para cando naza, porque a cabeza do meu radio deixou de ocupalo todo. De cando en vez, toco a cicatriz que me quedou no queixo: xa case non doe nada, nin sequera ao premer. Voltamos á vida normal, ainda que o ser pequeno hai tempo que lle deu outro sentido á palabra normalidade.

segunda-feira, 18 de junho de 2007

A Odisea


Estivemos a fin de semana +venres en Galiza, celebrando o 40 aniversario de voda de meus pais. Todo moi ben, o marisco moi rico, a familia moi cariñosa... pero hai que voltar ás obrigas, e así o fixemos o domingo, xa avanzada a mañá. Así que cargamos a equipaxe e a atravesar Portugal, coma sempre. Esta vez tiñamos o corpo aventureiro e decidimos intentar unha nova ruta evitaportagems, e de paso para evitar o stress que supón conducir uns 200 kms. pola A-1 (Porto-Lisboa), o habitat natural desa raza de portugueses kamikazes que son quen de adiantar pola dereita a 150 kms./h. Así que, tan contentos, marchamos a descubrir mundo por unha ignota autovía con boa pinta e pouco tráfico, que atravesaba a Serra da Estrela. A descoberta durou aproximadamente 40 kms.: o Radical dixo que ía saír no desvío, que o carro non tiraba. Dito e feito, collemos o desvío e alí quedamos, plantados no medio do carril de saída. Ningún intento de volver a circular funcionou. O Radical demostrou unha vez máis que está feito para as crises: non parecía nin preocupado. Saiu a poñer os triángulos, mentres a min me tremían as mans (estabamos no medio do carril, ocupándoo case por completo) buscando o número de asistencia. Por suposto, para aumentar a preocupación, o meu móbil estaba morto e o do Radical, moribundo, pero fixo o servicio. A grúa, guindastre, reboque o como lle queirades chamar apareceu no tempo indicado (45 minutos) e levounos a unha aldea de por alí. Entón quedamos a agardar qué facían con nós. Badajoz estaba lonxe (uns 350 kms.) e noutro país, así que había que ver qué decidía España... durante dúas horas estivemos cruzando os dedos, porque unha das opcións era levarnos en taxi á fronteira máis próxima (Ciudad Rodrigo) e alí darnos un carro de aluguer, en fin, recorrer tropecentos mil kilómetros e de carreteiras chungas... por sorte, a solución foi mellor: preguntáronnos se tiñamos problema en ir no "reboque", e despois de dúas horas na aldea vendo os preparativos da festa grande de Santo Antonio, mesmo teriamos ido a cabalo. O conductor quería ir á festa, así que mandou a un colega máis novo que levase o "reboque", connnosco de paquetes. O colega resultou ter a doble condición de semimudo (só conseguimos que dixese "tres horas", e "si") e portugués kamikaze... no último tramo, pensei que podía chegar a abortar, o tipo ía a 120 por unha corredoira vida a máis pola que nós non pasamos de 100 cun coche. Chegamos a Badajoz xusto a tempo para ver ás hordas de jíbaros que saían a ondear bandeiras e facer ruido por ter ganado a Liga. Case 12 horiñas de viaxe e unhas poucas de preocupación. Pero bueno, o carro xa está reparado, o ser pequeno está ben e todo o demáis pasará a ser unha anécdota. Por escrito queda.

sexta-feira, 1 de junho de 2007

Fotos sí

Estes días tivemos fotos. As stars do evento foron o meu útero e o ser pequeno que xa acadou a frioleira de 5 cms. Disque o ser pequeno parece un varón (non é seguro), o cal non me extraña nadiña, pois levo case dous meses quentándolle a cabeza ao Radical con que hai que centrarse en nomes de neno, que teño a intuición de que é un neno. O Radical retrucaba co meu cincuenta por cento de probabilidades de acertar e tal. Cousas da xente de ciencias...
O problema é que a nosa lista de nomes de neno é limitadísima e pouco entusiasta. Para colmo, nada común as preferencias do Radical e as miñas. O vivir fóra de Galiza tampouco axuda: ambolos dous comprobamos empíricamente cos colegas do traballo que aquí ninguén é capaz de pronunciar "Anxo" e tampouco é cousa de que remate por ser o "ancho" da escola infantil. En fin, que se admiten suxerencias... xa non somos quén de mirar máis listas de nomes: á fin acaban soándome todos iguais.

domingo, 27 de maio de 2007

Telemérida

A fin da xornada electoral rematou na nosa casa cun zapping obsesivo entre Canal Extremadura e telegaita (digoooo, Televisión de Galicia... ainda que mentres sigan a poñer o Luar, con telegaita queda). En Extremadura todo sigue máis ou menos igual, o PP está o máis cerca que pode da Junta (xa o dicía o seu candidato, Floriano, no último mitin, que nunca se sentira tan cerca). Vaia, que quedou a 11 escanos ou algo así. As cidades seguen a ser, non obstante do PP. Excepto Mérida, onde os axustadísimos resultados do 2003 (gañou o PP 13-12 por 150 votos) deron a volta e agora proporcionaron maioría ao PSOE. Telemérida, unha cadea que saltou á fama por ser "sede" dun escándalo sexual que chegou a ter ampla difusión en Internet, seguía con ansia a noite electoral: o xefe de informativos facía contas con unha libreta e un lapis e o compañeiro do lado xestionaba o sector tecnolóxico cun móbil ao que lle ían chegando resultados das mesas. Ao da libreta non lle cadraban as contas e o único que balbucían era que ainda podía cambiar moito. Pero ao chegar ao 100%... ufff. Só acertaron a decir: pues hay cambio, no pasa nada. Inmediatamente, cortaron a conexión e engancharon con Telemadrid, que debía estar máis festeira a cousa por alí... Meus pobres. Por certo que a web de Telemérida é pra vela...

sábado, 26 de maio de 2007

Novo caderno, casa nova

Volto a este medio, despois de meses e meses sen escribir. Moitas cousas cambiaron nestes tempos: a cidade, o traballo, a casa... ¡ata a hipoteca, iso que semella estar sempre aí! E ainda virá un cambio máis fondo e que fai que ande nas últimas semanas de moi bo humor, malia as náuseas e o cansanzo ocasional. Houbo diversas razóns para deixar o blog anterior: por un lado, o contacto co mundo do ladrillo para facer a mudanza deixoume sen folgos para a "lírica". Despois, solventado ese problema, tiven problemas de adaptación á nova cidade (iso que lle chaman morriña e que eu pensaba que os galegos só sentiamos por Galiza... pois non, eu botaba en falta aquela Roma belloteira e, sobre todo, os amigos que alí deixei). O cambio no traballo tamén foi demoledor: moreas de papeis, xefes que dan ganas de facer que lle abran a unha un expediente disciplinario con razón e, ainda que con boa relación cos compañeiros, sempre tratando de mediar nos conflictos que levan anos enquistados entre eles.

Isto é en parte unha disculpa pola miña despedida á francesa... non fun quén de contestar aos amables comentarios que apareceron na última entrada do meu blog. Ao principio, porque non pensaba que fose a última en realidade, despois, por puro desánimo e máis tarde, porque parecíame case inútil unha despedida.

En fin, que aquí estou e quero quedar nesta casa nova que quero poñer tan linda coma a da foto. Supoño que terei alomenos un lector: o que leva insistindo periódicamente que volte a escribir.

Vémonos.