SERGAS virtual

Non teño moita experiencia recente coa sanidade pública, por sorte. E que non se me entenda mal: digo por sorte xa que iso débese a unha saúde que me fixo evitar pisar unhas Urxencias ata os vintesete ou vinteoito anos, nin siquera para levar un punto ou por unha febre alta. Desde hai uns anos, ademáis, calquera pequena chorrada soluciónase a través do seguro privado ese que temos algúns funcionarios. Pero a resultas do meu accidente, caín unha noite de primeiros de agosto polas Urxencias do Hospital do Salnés, sangrando polo queixo e cun brazo esquerdo que non era quén de extender. Cósenme, dan un diagnóstico inicial sobre o brazo que a radiografía confirma despois, lévanme a Xinecoloxía a facer unha eco e alá vou na miña cadeira de rodas e coa radiografía no colo para que o traumatólogo dictamine qué facer co meu brazo. Agardo nun corredor un par de minutos e sae un médico, colócame un cabestrillo, que agora se chaman Slings, avísame de cómo debería quedar posto cando o quite e recomenda Nolotil. Non me explica nada da fractura, nin de pronóstico, nin de posible tratamento. Supoño que serán os protocolos de Urxencias... Pero cando me deixa sen fala é no momento en que di: "el traumatólogo dice que..." ¡Coño! pero se eu pensaba que estaba a falar co traumatólogo... ¿e logo, hai un traumatólogo de guardia que non mira a unha persoa que vai cunha fractura????? ¿Diagnostica de oído? ¿Acaso non considera que debería explicarme algo da fractura?

Pasan uns días e, tal e como me recomendara o médico "correveidile" de Mr. Trauma, acudo á cita co traumatólogo do meu seguro. Comenta ao mirar o informe que me atendeu o seu ex-xefe e engade que xa me tería explicado que... cando lle digo que non se dignara mirarme o que resposta é "ah, en su línea de siempre entonces".

En fin, sempre pensei que se me pasaba algo chungo prefería a Seguridade Social... pero agora non sei cómo van chegar a enteirarse de se me pasa algo chungo, alomenos mentres non desenvolvan algunha sección de Mediciña Telepática.

Motivos...

Longa ausencia deste caderno... houbo motivos bos e malos. Dunha parte ¡viva, viva! VA-CA-CIÓNS. Fantásticas, viaxe polos USA, parques nacionais de perder o sentido, road trip por Utah, asomar ao Grand Canyon, facer o parvo en Las Vegas... en fin, supoño que xa contarei máis sobre a viaxe. Despois, volta ao traballo uns días e outra vez ¡viva, viva! Vacacións en Galiza, esta vez cunha ilusión ainda máis especial, xa que eran as primeiras que iamos pasar nunha vivenda nosa e non de alguén da familia. E por esas andabamos, arranxando o niño, cando ocurriu o malo... nunha noite agradable, ceniña na eira que ten miña sogra a poucos quilómetros da casa, uns poucos amigos e uns sobriños adorables (os meus). Pero todo o mundo sabe que aos sobriños os carga o diaño, así que xogando, xogando, tropecei co pobre Alberto e caín ao chan de frente. Botei o brazo a tripa... e o partin. Técnicamente, fractura de cabeza de radio. Por sorte, a ecografía de Urxencias di que o ser pequeno está ben: iso axuda a pasar a dor só con Nolotil. Despois quedou un sentimento de fraxilidade, de medo a levar outro golpe no brazo sen protección (só levei escaiola 4 días) e de agotamento de rular de médico en médico. Xa só me quedan dúas sesións de rehabilitación e xa pasou case todo. O ser pequeno medrou moito neste tempo, ata o punto de causarme anemia, a buscou espacio (é decir, estou gorda, gorda).

Agora xa me podo preocupar da habitación do neno, do parto e de se teño bodis dabondo para cando naza, porque a cabeza do meu radio deixou de ocupalo todo. De cando en vez, toco a cicatriz que me quedou no queixo: xa case non doe nada, nin sequera ao premer. Voltamos á vida normal, ainda que o ser pequeno hai tempo que lle deu outro sentido á palabra normalidade.